Ξημέρωμα, βροχή. Λίγο νερό, αβέβαιο, γλί-

στρησα στο λιμάνι δεξιά, κίτρινο φως στις απο-

θήκες και τα στενά δρομάκια όμοια με ουρές

ποντικιών που τρέχουν στο σκοτάδι. Δραπε-

τσώνα, τσιμέντα Ηρακλής, χοντρές άσπρες δε-

ξαμενές της φτώχειας, πατάω γκρίζο, οδηγώ,

φώτα μικρά για μάτια, φουγάρο αριστερά, δια-

σχίζω τη γειτονιά των γλάρων, ιχθυόσκαλα

Κερατσίνι, πίσω από φορτηγά, μπροστά περ-

νώντας, μυρωδιά ψαριού, λάδι, πετρέλαιο,

πίσσα, αέρας υγρός χυμάει στα ρουθούνια,

ανάμεσα εγώ , πιο κάτω θάλασσα χαμηλά στο

βάθος όσο ο Θεός θέλει μπλε. Πέραμα, ναυ-

πηγεία, σκαριά ριγμένα όλα μαζί, τόσα μαζί,

άδεια από θάλασσα κι η θάλασσα δίπλα άδεια,

μόνο θάλασσα χρόνου εκεί, όχι άλλη, μόνο θά-

λασσα χρόνου και εργάτες με ενέσεις οξυγό-

νου τρυπάνε να διώξουν τη σκουριά που τρώει

την κοιλιά. Βροχή, λίγο νερό, αβέβαιο.

Δεν έφτασε.