Πώς να ονομάσω ετούτο το σκοτάδι
στον ατελείωτο ουρανό του τίποτα,
τις σκιές που σαρώνουν τις αποστάσεις;

Ξέρω, αυτή η νύχτα είναι περίεργη
αλλά με έφερε εδώ να θυμηθώ,
γι’ αυτό κι εγώ θυμάμαι.

Αγναντεύω τον ορίζοντα με απρόθυμα μάτια
ενώ αποσύρεται στο βάθος
αδιόρατος, σαν πύργος τέφρας.

Ω, ψέματα εφήμερα και σκοτεινές επινοήσεις
μην ξοδεύεστε άσκοπα,
οι άγγελοί σας ήδη δυσπιστούν.

Δεν έχουμε ουρανό εδώ.
Ανοίξτε τις κουρτίνες,
δείτε και μόνοι σας...