Όταν παλεύει ο έσπερος με τις φλογέρες
Όταν ξανά τον Αύγουστο ψυχορραγούν οι μέδουσες
Όταν αρχίζει αλλού κρυφά η τελευταία μας τρικυμία

Όταν γεμίζει ο Αμβρακικός ασπίδες και ναυάγια
Όταν περνάει ο κυρ Βοριάς καβάλα στα κατάρτια
Όταν στη κλίνη σου έριχνε τον ίσκιο της η γη

Όταν ταιριάζει η συννεφιά με τα μαλλιά μας
Όταν σωριάζεται νεκρός και ο τελευταίος φρουρός
Όταν τρομάζουν τα πουλιά κι απομακρύνονται

Καθώς μαζεύονται σ’ ένα κορμί οι πιο γενναίες καρδιές
Τώρα που κόπασε η βροχή στα παραθύρια μας
Μέσα στα μάτια της ξυπνούν τα πιο παλιά μας όνειρα

Τόσο βαθιά τόσο βαθιά η κόρη αποκοιμήθηκε
Τόσο βαθιά που δίστασε να πάει μπροστά ο καιρός
Τόσο κοντά που στάθηκε του φεγγαριού ο σφυγμός

Τέτοια στιγμή τη χώρα μας ταράζουν νέοι σεισμοί
Τέτοιο κορμί το πέλαγος δεν είδε πιο γυμνό
Τέτοιο κορμί που αιχμάλωτο κρατούσε η μουσική

Μα κάτω εκεί ένα νόμισμα που φέγγει μέσ’ στα δάση
Εκεί που αλλάζει ο αυγερινός κάθε πρωί κρεβάτι
Εκεί που ρίχνει το αυστηρό του βλέμμα ο ήλιος

Κάτω εκεί στις αμμουδιές όπου βογκάει το Αιγαίο
Απ΄το πλευρό που σκίστηκε θανάσιμα η Ελλάδα
Τρέχει νερό που πίνει ο άνεμος όταν διψάσεις

Στήθος παλιό παλιό που κάρφωσε η σαΐτα
Πόσο σου μοιάζει ο ωκεανός στα νιάτα του
Πόσο σου μοιάζουν οι βροχές όταν κοιτάζεις κάτω

Το πρόσωπο σου ωρίμασε σιγά σιγά σαν άστρο
Από τα μάτια μας το μυστικό σου ξέφυγε
Από τα χείλη μας στον κόσμο θα περάσει

Το βράδυ εκείνο φύτρωσαν τριαντάφυλλα στην άμμο
Μήπως κινδύνευε ξανά στα βράχια η Ανδρομέδα;
Μήπως ξαναζωντάνεψε το κοιμισμένο ηφαίστειο;

Τον ήρωα δεν τον είδαμε ποτέ στα μάτια
Μας πάγωσε από μακριά η τρομερή ομορφιά του
Όταν ο ήλιος έπεφτε επάνω στην ασπίδα