Ένας χρόνος αέρινος
από τότε που σε είδα.
Ένας χρόνος
με τον κύκνινο λαιμό σου
μες στο βλέμμα μου.
Ένας χρόνος να γελάς,
να μιλάς ζωηρά
και τα χέρια κομψά
ν’ ανεμίζουν
τον αέρα της πόλης.

Ένας χρόνος
κι είσαι
ο ίδιος αέρας.
Κυματίζεις τις ιδέες σου
χίμαιρες.
Χείμαρρος εσύ
που θυμώνεις
σαν μια πέτρα
σου κόβει τον ρου.
Κι άλλοτε πάλι
αναδιπλώνεσαι στοχαστικά
και το έξυπνο βλέμμα σου
φυλακίζει
τον αέρα π’ ανασαίνω.