Τη νύχτα σηκώθηκε, πήρε σφυρί, διάλεξε λέξεις αιχμηρές
κι’ άρχισε να καταδίδει
Να τελειώνουμε, να τελειώνουμε., άκουγε κάτι
οπαδούς από πίσω να ουρλιάζουν
Και κάρφωνε, κι’ έκοβε, ώσπου τ’ ασπροσέντονα
γινήκανε πορφύρες
Το πρωί τον βρήκε τσακισμένο απ’ τον πόνο,
άσπρο απ’ την αιματοχυσία
Τόσα δάκτυλα χαμένα
Δίχως την αφή να προστρέχει στους λαβύρινθους,
σε σβήνουν τα παλιά και τα καινούργια
προσπερνάνε