Όσο και να σε πείνασα τα προηγούμενα χρόνια
δεν ήξερα πως υπήρχες
με αβέβαια στην αρχή δάχτυλα
στην άκρη κομμένα
ζητούσα να επικυρώσω
την κριτική του καθαρού λόγου.
Ο Καντ δε θα μου συγχωρούσε ποτέ
τους αψεγάδιαστους κρυστάλλους
που έλαμπαν γύρω απ’ τη μέση σου
σαν φυλαχτά διαφορετικής θάλασσας
ακόμη χαμένης.
Δεν ξέρω αν υπήρξες
αν περπάτησες κάποτε μαζί μου
στο συνέδριο των τυφλών
με το ρίσκο του ισορροπιστή
αναζητώντας λαίμαργα ψέματα.
Δεν ξέρω αν μπήκα ποτέ
στο λαβύρινθο των αυτιών σου
στη λεπτή τροχαλία του αφαλού
στον απόκοσμο διάδρομο της γλώσσας σου
με το άνθος του σάλιου
στις συνωμοσίες των γεννητικών σου οργάνων
στον ακίνητο θόρυβο της μύτης σου
μέσα στις θυελλώδεις μασχάλες
που προετοίμαζαν το κορμί.
Στους πόρους απ’ τις γιορτές του δέρματος
ανάμεσα στα δάχτυλα των ποδιών σου.

Δεν ξέρω αν χώρεσα ποτέ πίσω
στην ειρωνεία της εφηβείας σου
αν έγινα για λίγο συνηθισμένη σταγόνα
στα τζάμια σου
σχέδιο για την αναπαράσταση
ενός κράτους οργάνων
με κατάλευκα καύσιμα.
Εκείνη την εποχή ακόμη πίστευα
στην θεωρία της αφομοίωσης.
Ζηλεύω τον κόσμο
που πέρασε από τον ουρανίσκο σου
τα φώτα που είδαν για πρώτη φορά
το στήθος σου γυμνό.
Ζηλεύω το γάλα
που έτρεξε απ’ τις ρώγες σου.
Χωρίς χρόνια
το περιοχεύω
το στολίζω στο στόμα μου
με λιγότερη θάλασσα.
Τις πυκνότητες
που ωρίμασαν στα μαλλιά σου
αχάριστες
με χορτασμένο πόθο
σαν εγκαταλειμμένο ποίημα
ακόμη αναμμένο.
Τώρα που έχεις τα δικά σου ποιήματα
οι λέξεις έχουν σβήσει.
Θέλω να σε ιδρύσω απ’ την αρχή
με ακάθαρτα χνούδια.

Μέσα στα πρόστυχα χώματα
του κορμιού σου
γνωριζόμαστε τόσο καλά
που υποφέρουμε την ίδια εικόνα.

Ο λόγος είναι πάντοτε σάρκινος
όχι όμως όπως το έγραψε ο Ρίτσος
αλλά όπως το άφησε ο Χειμωνάς
διαμελισμένο σώμα
με τις λέξεις στον ιατρικό θάλαμο
και τη βοήθεια οξυγόνου
τον έδεσα βραχιολάκι σφιχτά στον καρπό σου
για να με προδίδεις κάθε μέρα.
Δίπλα σου η Σαχάρα ηγόταν,
δεν έχω βρεθεί ποτέ μου σε έρημο
μα αν είναι να ξαναγίνει
πάρε μαζί σου.
Εκείνο το ροζ πλαστικό μπουκάλι
Με το όνομα Μέριλιν
να μου βρέχεις λίγο το μέτωπο.
Δεν αντέχω άλλο
αυτές τις θερμοκρασίες.
Θυμάσαι την πρώτη ταινία μας στον πεζόδρομο;
Απέναντι η Ακρόπολη θερινή
περίμενε την Καρυάτιδα που έλειπε.
Στην Θησεία έπαιζα βέβαια εγώ
αλλά ήταν με ύψιλον
Και το κανονικό γιώτα στο τέλος.

Έχω αφήσει την τσίχλα στα κάγκελα
να πας να την πάρεις
δεν υπάρχει επόμενος ήρωας.
Όλοι οι άγγελοι
είμαι εγώ.