Το καλντερίμι με ροβόλησε στην παλιά μας γειτονιά.
Χαλάσματα εκεί, όπου έσφυζε ζωή και ανθοβολούσαν γιασεμί κι αγιόκλημα στις εμπασιές.
'Κει , όπου τα γέλια των παιδιών αγγελικά ηχούσαν κι οι ρούγες αντιβούιζαν απ’ το κουβεντολόι.
Κυράδες στα σκαμνάκια καθισμένες ξαπόσταιναν και το σούρουπο
καρτερούσαν για να κλείσουν πάλι την ζωή τους στους πετρότοιχους.
Και μεις, αγκαλιασμένοι με της νιότης τον μαΐστρο, σε ονειρόστρατες διαβαίναμε
το αέναον του έρωτα ποθώντας.
Τώρα, σερνάμενα τα βήματά μου πέτρωσαν στην πόρτα της Αγάπης μας εμπρός, σημαδεμένη
από του Χρόνου τα αχνάρια.
Απομεινάρι ζωντανό μόνον
το ρόπτρον, εκείνο, το σμιλευμένο με την Βρεφοκρατούσα στο κατωκάρπι.
Ζήλευες τα στολίδια στα κρινοδάχτυλα!
Θυμάσαι;
Κι έπειτα , κρούοντάς το δυνατά, ανοίγαμε την ξώπορτα της Ευτυχίας..
Το ακραγγίζω και με διαπερνά της ερημίας η παγεράδα.
Αποστρέφω τους ώμους
κι ανηφορίζω στο Τίποτα.