Κτίρια, άνθρωποι, ζωές — ατμίζουν επιθυμίες
και τ’ ατσάλι στηρίζει τον όρθιο κοπετό
που ασθμαίνει την αγάπη
στη δυσκολία της να μετράς πνοές
και να φυτρώνεις αψύς στις λεωφόρους
σαν τις λειχήνες της ερήμου
οι πόθοι σου ακράτητη ροή
ελεύθεροι να διαβρώνουν της ασφάλτου
την έρμαιη συνοχή — λακκούβες
που απομυζούν την όμβρια δίψα της ζωής
στο γέρμα του καυτού ήλιου

* * * * * * * *

Αιμάτινες ψηφίδες κορεσμένων δύσεων
διάβηκαν τον παράφορο ουρανό μου