Ζηλεύγω σάς, χινοπωράκια του βουνού με τους μωβανθούς σας.
Καμαρωτά προβάλλετε πάνω στα βράχια και τα ριζιμιά ,
πανέμορφα μέσα στην ταπεινότητά σας.
Αυτάρκη και ολιγαρκή συντροφευτά φυτρώνετε
καθ’ ομάδες και φθονείτε αν κάποιο από σας δυναμικά υψωθεί
σε πέτρας σχισμάδα και μόνο του χαιρετίσει τον ουρανό αυτόφωτο, τη μοναξιά αγαπώντας.
Της σιωπής τους ήχους αφουγκράζεστε και των πουλιών τα τιτιβίσματα
που φωλεύουν πάνω στα πευκόκλαδα ανασαίνοντας ρετσίνι και ελευθερία.
Κι αν μάτια περιπατητών ποθήσουν την εμορφάδα σας, συλητές της παρθενικότητάς σας,
βιάζεστε τον ερχομό του σύθαμπου για να περιφρουρήσετε την ύπαρξή σας.
-Ω, εσείς, μικρά χινοπωράκια,
κυκλάμινα της καρδιάς μου!
Δώστε μου λίγο από το χρώμα σας.
Χαρίστε μου την γαλήνη σας.
Δωρίστε μου το αδιαμφισβήτητον της
Ανάληψης των πετάλων σας...
Γίνετε αποδέκτες στοργικοί της ψυχής μου!