'Ολα κοιμόνταν ήσυχα κι η θάλασσα ξυπνούσε
απ’ τις σουβλιές στα σπλάχνα της και τη φωτιά των πλοίων...
Η άγνοια πολύ κοντά στον κίνδυνο σε φέρνει,
το λάθος ως τα παράθυρα, κι ο φόβος σε γλιτώνει,
μα η αλήθεια χάθηκε κι ήρθε μαύρο σκοτάδι
πριν ξημερώσει Σάββατο, τέσσερις και τριάντα,
πριν ο Ιούλης να γευτεί τις είκοσί του μέρες.

Μες της Κερύνειας τα χωριά ένας λαός σε έπος
μια οικογένεια νεαρή στο σπίτι της κοιμάται
ανέμελα, μη ξέροντας την ώρα που ζυγώνει
και τα δεινά που έρχονται να την αναστατώσουν.

Ο φθόνος όργιασε βαρύς, σκίρτησαν τα λαγκάδια,
οι ουρανοί κατσούφιασαν κι η γης από το φόβο
το πρόσωπό της έκρυψε από το φως του ήλιου.
Της ζούγκλας νόμος είν’ αυτός να μη σε βρει μπροστά του.

"Μιχάλη σήκω τζι άκουε, εισβάλλουν στην Τζιερύνειαν"!
Μα κι αν δεν ήταν οι φωνές και οι κραυγές της κόρης,
μια έκρηξη μ’ αλαλαγμούς τον ξύπνησε αμέσως
και στο παράθυρο κοντά τον έφερε μια άλλη.
Οι σκέψεις που τον έζωσαν χρησμούς του προμηνούσαν,
τον συγκρατούσαν άλαλο και σαν μαρμαρωμένο.

'Ηταν φωτιά το άδικο, τύραννος ο καπνός μου,
ένας καπνός κατάμαυρος και μια βοή τ’ αέρα,
σαν είδε την καταστροφή διάλεξε πια να παίξει,
να παίξει στο επίκεντρο του τρόμου, της σκληράδας,
όπου το δάκρυ είν’ ανθηρό κι είν’ η χαρά χαμένη,
όπου τα πολύπτυχα δεινά έχουν ψυχή και ζούνε.