Οι μουσικές της νύχτας αντιλαλούν σε απόγειους στίχους
Ζωγραφίζουν άχρωμες βουβές εικόνες που ξεπηδούν από
τις στάχτες του παρελθόντος σαν λυσσασμένα όρνια.
Με κυνηγούν.Το μυαλό προστάζουν να υποταχτεί,
να ξεκλειδώσει τις μυστικές καταπακτές της καρδιάς.

Απόψε, δάκρυα γέμισε η ποδιά της γης. Κλαίει ο ουρανός.
Κλαίει, γιατί η νύχτα έκλεψε όλα τα άστρα του.Τα
χαμόγελά τους στολίζουν πια την κιθάρα που έπλεξε
η νύχτα για να τραγουδήσει ύμνους γύρω από την ασημένια
φωτιά που άναψε για χάρη της το φεγγάρι.Ύμνους που
ζωντανεύουν έρωτες, ελπίδες, όνειρα. Και όλοι μαζί
χορεύουν ένα χορό της δικαίωσης, της
απελευθέρωσης, της νίκης.

Άνθρωποι χορεύουν το μεθυστικό χορό της ακάθαρτης
καθημερινότητας και σαν ο ήλιος γείρει το προσκεφάλι
του στην θάλασσα ν’ αποκοιμηθεί, τη γη σκεπάζουν τα
δαντελένια σεντόνια της νυχτιάς. Και οι άνθρωποι
οδηγούνται, οδηγούνται σε φόβους, τύψεις, ενοχές, ευχές
που αν και βυθίστηκαν στο πηγάδι τους, κανένα μαγικό
ξόρκι δεν μπορεί να τις φέρει στη ζωή. Επιθυμίες που
καλύπτονται από έναν πορφυρό μανδύα, οδηγούνται σ'
απόκρημνα χαμένων ονείρων.

Μα εγώ καταραμένος, να περιπλανιέμαι στον προθάλαμο
του ονείρου και αυτήν τη χαραγμένη με του πόνου το
σημάδι νύχτα, παλεύω να λυθεί η κατάρα που δίνει το
χρώμα της μέρας στις νύχτες μου. Ο βόμβος των
ονομάτων αυτών που μέσα απ’ της λύτρωσης την πύλη με
καλούν, χαροπαλεύει με τις μουσικές της νύχτας, που
αιχμάλωτο με κρατούν στης μοναξιάς τη πόλη.Την οδό
ονείρων ψάχνω, ρωτάω περασμένες σκιές που του χρόνου
η στάχτη έχει αφήσει στα χλωμά πρόσωπα τους , μικρά
γέρικα κύματα. Κι απόψε της καρδιάς το τιμόνι , δεξιά δεν
στρίβει. Ο ουρανός αίμα βρέχει, κάποιος θανατώθηκε απ'
της μοίρας το σπαθί. Μην είναι αυτός που στης ζωής τη
βάρκα με κρατά;

Φως γεννά το αστέρι που με συντροφεύει στα μοναχικά
ταξίδια κι αμέσως μια φωνή, λες αηδονιού κελάηδισμα,
αντηχεί στης καρδιάς τη αυλή."Πέθαναν οι καταραμένες
μουσικές, είμαι εδώ στου ονείρου τον παράδεισο".
Επιτέλους τα χείλη μου λυτρώθηκαν απ'της φυλακής
τα χρόνια, ξεστομίζουν κάτι τόσο απλό, κάτι τόσο βαθύ
"Σ’ αγαπώ!"