Της θλίψης σου το στιβαρό κλουβί
του έαρος τα τρωκτικά
με βόμβο ροκανίζουν.

Τα φύλλα και τα γιασεμιά
άκου τι ψιθυρίζουν…

Του φλάουτου κελαηδισμοί
σφιχτά σε αγκαλιάζουν,
μιμούμενοι παράφορα
ήχους που να σου μοιάζουν.
Ήχοι πλανόδιοι του νερού
φόβους σιωπές σφαγιάζουν
στα μάτια σου κατεύθυνση
και στα φτερά χαράζουν.

Κράτα στο χέρι της ψυχής
ηλιόσταλτο μαχαίρι
μαύρο το πέλαγος του χθες
βαθιά μαχαίρωσέ το.

Των οφθαλμών βροχή πυκνή
το θάνατο ξεπλένει.
Νέα σπορά ευσπλαχνική
σε χρώματα πορτοκαλιά
αλλόρυθμα
στο σώμα σου ριζώνει.

Στη ράχη της ανατολής
το θαύμα αναβαίνει.

Κι, ω, ναι!

Κλουβί της θλίψης μου σαθρό
ιριδισμοί του έρωτα
στίλβοντες σε γκρέμισαν,
ανάσες φτερουγίσματα
τις στάχτες σου σκόρπισαν.