Γιαννάκη φίλε από τα πρώτα νιάτα
την απάτη αρματώθηκες, θυμήσου.
Τα μάτια, δίψα ολόμαυρα γεμάτα
το μυαλό σου, αργοκίνητο η ψυχή σου,
της αρετής δε γνώρισε τη στράτα.
Κύμα του πονηρού, η συνείδησή σου.
Για τη μάθηση σου είπανε: Απελπίσου,
για το γκρεμό της ηθικής: Σταμάτα…
Μα κούφιος, αλαφρός, γλυκός στο κρίμα,
της κοινωνίας ανέβηκες τη σκάλα…
Ξακουστό, πλάι σε πρόσωπα μεγάλα,
σ’ αγναντεύω με δόξα και με χρήμα.
Τιμές και θαμασμοί, παιχνίδια σου είναι.
Γιαννάκη, πιο τρανός ακόμα γίνε.