Χθές τη νύχτα
ενώ ποίημα να γράψω προσπαθούσα
για κατσαρίδες που με τη φτέρνα μου
είχα παλιά συντρίψει,
από το φως της λάμπας παραπλανημένο
ένα ιπτάμενο μυρμήγκι
ήλθε και στη μουτζουρωμένη κόλλα
προσγειώθηκε.
Δίχως καθόλου να σκεφτώ
αν και σε τι μου έφταιξε
τ'αριστερό μου χέρι μ'ένα βαρύ
ποιητικό βιβλίο το συνέθλιψε.
Κι ύστερα μ'έτρωγαν οι τύψεις.
Κάπου έξω, ήμουν βέβαιος γι'αυτό,
ξάγρυπνος θα περίμενε ο σύντροφός του.
Τα λόγια για την ατελείωτη νυχτερινή κουβέντα
θα είχε ετοιμάσει.
Ίσως να είχε και τραπέζι στρώσει
με ψίχουλα από σπίτια που κατοικούν εργένηδες
και κάποιο φύλλο στην ανθισμένη γαρδένια για κρεβάτι
θα είχε σίγουρα διαλέξει.
Ξάγρυπνος θα περίμενε.
Κι όσο η ώρα θα περνούσε
θα θύμωνε
θα `βαζε όργια μες το νού του
θα νόμιζε πως γι'άλλη αγκαλιά
το ταίρι του έβαλε φτερά.
Το χάραμα,
από τον πόνο τσακισμένο,
στου πρωινού τις πρώτες δροσοστάλες θα πνιγόταν,
άμοιρο της αλήθειας
οτι ο σύντροφός του
υπέρ της ποιήσεως και μόνο πήγε.
Κι ούτε θα μάθαινε ποτέ
πόσο μαζί του είχα ξαγρυπνήσει.