Η πόλη επιμένει να βρίσκεται
σε αργία μεσημβρινή,
ή πιο ποιητικά «σιέστα».

Στο ταβάνι
ανεμιστήρας αναμοχλεύει
τη νωχέλεια
ενώ ο ρυθμός του έρωτα
ακολουθεί μονότονος
σε δωμάτια με τοίχους
που στάζουν υγρασία,
εκεί που καταφεύγουν
κάποτε κλεπταποδόχοι
των φιλιών, το απομεσήμερο.

Λίγο πιο κάτω το μουσείο
διημερεύει
χωρίς κλιματισμό.
Σε στάση εγκατάλειψης
μια σκάλα μεγαλόπρεπη
απορροφά βηματισμούς αιώνων
και μέσα σε γυάλινα κλουβιά
ιδρώνουν τα αγάλματα
της συλλογής Farnese
~ ο τελευταίος στίχος
μπορεί ν’ αφαιρεθεί,
είναι που ήθελε ο ποιητής
να εντυπωσιάσει…