Από του ύπνου το παράθυρο
ξεφεύγει ο στίχος
ο μοναχικός.

Περιδιαβάζει στην πόλη
ανενόχλητος.
Κάθεται σε παγκάκια
ερωτευμένων,
κλείνει το μάτι
στις μικρές εφημερίδες,
κλεφτά κοιτά
και τις γυμνές φωτογραφίες.

Σε σκουριασμένης αρχοντιάς
μπαλκόνια αναρριχάται
γαντζώνεται σε πέτρες
προμαχώνα
κρύβεται πίσω από
βαρέλια δίχρωμα
κι έπειτα προχωρεί
στου Αγίου Κασσιανού
την αγρυπνία – ίσως ανάψει
ένα κερί, έτσι για την ευλάβεια
της στιγμής –

Ο στίχος ο μοναχικός
σε αναζήτηση
του ποιήματος περιδιαβάζει
στην πόλη ανενόχλητος
σφυρίζοντας
έναν άηχο σκοπό
κι ύστερα χάνεται
στις διακλαδώσεις του ονείρου.