Καλοκαίρι.
Από δω δεν το κουνάει κανείς.

Μπορούμε ακόμη να χάνουμε την ώρα μας
μες στον λήθαργο του απογευματινού ύπνου
ανάμεσα στα δόντια
στους βρυχηθμούς των θηρίων
που σε λάτρεψαν για τα βρομόλογά σου
για τον επίμονο βήχα σου
που τα εξημέρωνες με την γοητεία σου
που μάλωναν κι ακούγονταν κάθε που βραδιάζει.

Κάτω απ’ το σπίτι σου
πάντα φυσάει
οδός Αριστοτέλους κάτι.

Η ζωή μας αλλάζει
έχουμε χάσει τα πάντα
δεν έχουμε πια πού να πεθάνουμε

κι ένας κόκορας λάλησε τρεις φορές.
Δεν μπορώ απόψε και με τόση ζέστη ν’ αντέξω τα τραγούδια είπες,
ν’ αντέξω τόση μελαγχολία
δεν είναι αυτό το σκηνικό μου.

Δάνεισέ μου πέντε φράγκα και την αλμύρα μιας θάλασσας
που κυριεύει τα πάντα
ανάμεσα σε σένα και στο τι υπάρχει πίσω μου
δεν μπορώ να σου βρω ελάττωμα
κι η φωνή σου είναι κάτι όμορφο
τα λόγια σου είναι τρομερά
θηρία κυνηγημένα
λουλούδια κεντημένα στο πρόσωπό σου
καθυστερήσεις η πίκρες
που έχουν σμιλευτεί στη σκιά σου
βακτήρια σε αποικία
τόπος και χρόνος
σαν επιδημία.

Καλοκαίρι.

τόπος η χρόνος στ’ αλήθεια
αργά το βράδυ στην πλατεία Βικτωρίας
οι προβολείς των αυτοκινήτων ραντίζουν
αποχαυνωμένες νυχτερίδες κρεμασμένες ανάποδα
που καταβρέχουν με τα ούρα τους
μια γριά που της έχει αρρωστήσει το συκώτι
κι αδειάζει τα βρομόνερά της
με πένθιμη επισημότητα
σαν σκύλα στον καιρό της

Καλοκαίρι.

Ξάναμα
τρελά μάτια
μισάνοιχτες πόρτες
ροχαλητά
μια τουαλέτα που δεν λειτουργεί
στόματα που χασμουριούνται
μοιράζονται την ψυχή μου
απομυζούν την υγεία μου

μπάσταρδοι
δεν είναι αυτό το σκηνικό μου

όμως εσύ είσαι όμορφη
κι εγώ δεν έχω τη δύναμη να σταθώ όρθιος μπροστά σου
χάθηκε ο τόπος όπου σε κοίταζα κατάματα
δεν ξέρω πού πήγε κι ούτε ρωτάω
μονάχα δέχομαι πώς έχουν τα πράγματα
στο σήμερα στο ωραίο σήμερα
είναι καλοκαίρι κι από δω δεν το κουνάει κανείς
η ζωή αργοπεθαίνει σαν μια ολόκληρη διαπασών
που έχει ζωγραφίσει τα πάντα
και διπλώνει τώρα πια την ουρά της
αργοπεθαίνοντας στο πλευρό μου.

Καλοκαίρι.

Η ζωή που θα προκαλούσε την έκρηξη
χάνει απλά την ψυχραιμία της
τη νιώθω να αναπνέει τη σκόνη που σηκώνουν
ανάπηρα πόδια σε μια δράση ασθμαίνουσα
που μεταδίδει μικρόβια
κινδύνους
στεναχωρημένους φίλους.

Κι όμως εγώ ακόμα ονειρεύομαι πανιά και κατάρτια
σαν αυτά που δεν έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου
ο λαιμός μου έχει στραβώσει μια κοιτάζοντας ψηλά και μια κάτω
μια στον ουρανό και μια στον πυθμένα
μέρα και νύχτα με ρυθμό ένα όνειρο εικόνων
χωρίς ροπή για πάθος
χωρίς άστρα
χωρίς απελπισία
χωρίς ένα σωρό πράγματα.

Καλοκαίρι.

Αναρωτιέμαι γιατί
έχω ξεχάσει να κοιτάζω το ταβάνι και να ξεχνιέμαι
ή να ακούω τα δέντρα που ψιθυρίζουν
την κοροϊδία της ζωής
γραμμένη μες στα χαρακώματα

κι αναρωτιέμαι γιατί από δω κι όχι από κει
τράβηξαν όλοι όσοι έχουν χάσει τον εαυτό τους
κι εσύ ακόμα με ψάχνεις σαν μέλισσα
σε μια περιστροφική σκηνή
σε μια κυψέλη που βοά δραστηριότητα
γεμάτη από μουρμουρητά η προσευχές κάτω από θόλους
που δεν μπορούν να βαστάξουν άλλο το βάρος τον χούμο
που στριφογυρνάει σαν σπείρα μες στην κοιλιά μου
δαγκώνοντας με όρεξη δαγκώνοντας με πείνα
ό,τι απέμεινε απ’ τα σωθικά μου.

Όμως είναι καλοκαίρι κι η ζωή
έστω και ραχιτική
κατηφορίζει πάλι προς την οδό Αριστοτέλους κάτι
για να βρεθεί τελικά κάτω απ’ το σπίτι σου
όπου πάντα φυσάει
την ιδέα μιας άνοιξης
με σηκωμένο φουστάνι.