Τ’ ανθηρά θαύματα του κόσμου δεν τα ποδοπατώ,
κι ο νους μου δε φονεύει
όσα μυστήρια συναντά
στο δρόμο του
σε μάτια, σε λουλούδια, σε χείλη ή σε τάφους.
Των αλλονών το φως πνίγει τη γοητεία
των όσων παραμένουν βυθισμένα
σε ανεξερεύνητο σκοτάδι
εγώ πάλι,
με το δικό μου φως αυξάνω τα μυστικά του κόσμου –
και όπως κάτω απ’ τις λευκές αχτίδες της σελήνης,
της νύχτας το μυστήριο δε στερεύει
αλλ’ αβγαταίνει στο τρεμάμενό της φέγγος,
έτσι κι εγώ τον σκοτεινόν ορίζοντα εμπλουτίζω
μ’ ευρύχωρα άνθη ιερού μυστηρίου,
κι ό,τι ακατάληπτο κι ακατανόητο υπάρχει,
γίνεται κάτω απ’ τη ματιά μου
ακόμη πιο ακατάληπτο κι ακατανόητο –
γιατί εγώ αγαπάω
και μάτια, και λουλούδια, και χείλη, και τάφους.