Ένας εξόριστος «πρίγκιπας» ανάμεσά μας...
αγωνίζεται ν’ αποδείξει τους τίτλους του
επιδεικνύει με μαεστρία όλα τα εύσημα
(μοιάζει κι ο ίδιος να μην το πιστεύει)
ομολογουμένως με επιτυχία στους άλλους
ανέστιος πια
δίχως επίγειο βασίλειο
εισπράττει την κατάρα της θεάς
–έστω κι αν της κλείνει το τηλέφωνο–
η θεά είναι ανίκητη, ποιος θα τα βάλει μαζί της;

καταφεύγει ενίοτε σε μεταλλαγμένες νεράιδες
συλφίδες του ροκ εντ ρολ
εκκολαπτόμενες της διανόησης
(–συχνότερα– ευδοκιμεί το είδος)
ή ισχυρές κυρίες της European culture

Η πόλη μίκρυνε ξαφνικά
ένα υγρό κουβάρι δακρύων
ο πρίγκιπας αποσύρεται
στο ανέγνωρο βασίλειο της ανάγκης
σχεδιάζει τη μεγάλη κατάκτηση
την ύψιστη νίκη
–θ’ αργήσει αλλά θα `ρθει–

συνθέτει τα έπη του βίου του
αποδίδει με ευστροφία τις περίπλοκες
αποχρώσεις της σκέψης
τους λαβυρίνθους του έρωτα
καθρεφτίζεται σε μεταβλητούς καθρέφτες
(τι κρίμα, δε θέλεις να ξέρεις)
κάτοπτρα παραμορφωτικά
επιστρέφουν ένα είδωλο σε πολλαπλές μεγεθύνσεις
(μην το κοιτάς)
και το γνωρίζει

ύστερα δεν αντέχει την εικόνα
αποχωρεί αιφνιδίως
χωρίς προσχήματα
μετέωρος
αφουγκράζεται τους ήχους των ανελέητων επιθυμιών
αρθρώνει τις δικές του λέξεις
απόηχοι ιερών κι ανίερων φωνών
γυρεύουν σε αντίστιξη με τη φωνή του να μιλήσουν
(οι δαίμονες δεν αστειεύονται)
συνθέτει νέες παραλλαγές
νέα προσωπεία της αλήθειας
άρρητη η μετά τη γνώση θλίψη

Τα λόγια που θ’ ακούσεις
λόγια της αιώνιας ιδιωτικής σκηνής
επαναλαμβάνονται σε κάθε παράσταση
με μικρές παραλλαγές
μην ακούς
άσε τη βροχή να ακούει

είσαι το κάτοπτρο
βλέπεις για μία μοναδική στιγμή
αυτό που θέλεις να δεις
η εικόνα θ’ αλλάξει
μια για πάντα
θυμήσου
δε θα επαναληφθεί

είσαι το κάτοπτρο όπου εκεί
βλέπει το άλλο μισό
δεν το αντέχει
την απόγνωση του ανέφικτου
τον εγκλωβισμό
στο εξιδανικευμένο είδωλο
την ακύρωση

στο σώμα του άλλου
ερωτοτροπείς μ’ ένα κομμάτι του εαυτού σου
αυτό που σε βασανίζει πιο πολύ
αυτό που σε πονάει και τ’ αποφεύγεις

στο σώμα του άλλου
μένεις μόνη
ο έρωτας έφυγε
δεν συνετελέσθη η επαφή

πένθος όταν εκ των προτέρων γνωρίζεις
τη συνέχεια
το απρόοπτο για άλλη μια φορά αδικαίωτο
(μεταξύ μας, εσύ δεν το επέλεξες;)

Μια υπόμνηση «δεν σε ξεχνώ»
μέσα από την αμήχανη γλώσσα της τεχνολογίας
δίνει το οξυγόνο για ν’ αντέξεις
της καθημερινότητας το μέτρο
όλα εκεί κυμαίνονται πάνω κάτω
στο μισό της αξίας
της δύναμης
των δυνατοτήτων τους

«Le Bonheur est toujours confiné
dans l’ attente ou dans le souvenir»
λένε τα ρομαντικά σου αποφθέγματα
οι σημειώσεις σου ωστόσο καταγράφουν
κάθε σας καινούρια πρώτη συνάντηση
–στιγμιαία συντυχία του απόλυτου–
πάντοτε στον ίδιο χώρο
με τα ψηλά ζωγραφιστά ταβάνια
(ρεαλιστική περιγραφή)
κάθε φορά
η οικειότητα της αποξένωσης
κάθε φορά
πιο δυσνόητα όλα