Ό,τι και να πεις ο φόβος υπάρχει
να παριστάνεις μια ζωή τη χαμένη Ευρυδίκη
αφήνοντας τη μοίρα σου στο βλέμμα κάποιου Ορφέα

βιάζεσαι
–οι παλαιοί κύκλοι, λες, τώρα θα κλείσουν–
μα πάντα κάτι συμβαίνει
και δεν βρίσκεις τέλος κι αρχή
τα ίχνη της ζωής μας, βλέπεις, δυσθεώρητα.

Ίσως όλα έρχονται μόνα τους
μόνο μια φορά
αν δεν τα νιώσεις
με τη γραφή της άμμου
σβήνονται

ίσως πάλι οι κινήσεις
παραμένουν κρυφές
μέχρι να βρουν την τελική τους έκφραση

άλλωστε για μας
μετράει ο συντονισμός
η μυστική ακτίνα
πάνω σ’ αυτήν συναντιούνται
κάποιες φορές οι άνθρωποι:

το μεγάλο μυστικό που δε σ’ ωφελεί
σε τίποτα
ακόμα κι αν το γνωρίζεις.