Πάει πια καιρός
που μες στ’ ασθενοφόρα της εξουσίας
χαροπαλεύω με απελπισία.

Είμαι ο ίδιος
μαχαιρωμένο σώμα αμφιβολίας,
απύθμενη χαράδρα σιωπής,
λεκιασμένο συμβόλαιο προδοσίας.

Πάει πια καιρός
που σύναψα σχέση δολιοφθοράς,
σύντροφος αρπακτικών πουλιών
μιας λεύτερης χώρας.

Είμαι ο ίδιος
νησί οργισμένου ωκεανού
άλογο στην ανία των σαλονιών,
ο ήρωας ζωγραφιάς μικρού παιδιού.

Είμαι ο ίδιος
το ύφος στη ματιά
του αγνοουμένου.