Συγκάτοικοι του ορίζοντα,
γυρεύαμε
ένα άστρο
να κρεμάσουμε
τις προσδοκίες μας
ένα μονοπάτι φως
να χωρέσει
το όνειρο
ένα φυλλόδεντρο
να κρύψουμε
την αγάπη.

Οι άλλοι
δε μας πρόσφεραν
παρά ένα φύλλο πορείας
για το τέρμα.

Την αφρογέννητη
δε θα βρεις
εκεί όπου ανεδύθη.
Πλύθηκε, στολίστηκε
και ύστερα μετοίκησε.

Μόνη παρηγοριά
απέμεινε
η επίσκεψη την άνοιξη
στ’ άνυδρα λουτρά.

Σκηνοθεσίες, χειρονομίες.
Συντεταγμένες γνωριμίες.
Αχρείαστες στιχομυθίες.
Κι εσύ ακόμη διερωτάσαι
πώς γέμισε ο πίνακας
αδιόρθωτες ανορθογραφίες.

Στη χοάνη
της ρουφήχτρας μέρας
όλο βυθίζομαι
Στόμιο από φως
και προχωρώ…
Σκοτάδι στιλπνό.
Πού και πώς
να γαντζωθώ
προτού πνιγώ;

Ελπίδα μόνη
διαφυγής
οι ζωγραφιές
από παράθυρα
στον τοίχο.
Ίσως γι’ αυτό
τα σχέδια απόδρασης
να έμειναν μόνο
στο χαρτί.

Ο ανυποψίαστος Απρίλης
άνοιξε τα βλέφαρα
στον έρωτα
και τυφλώθηκε.
Τα μάτια του
δεν είχαν συνηθίσει
αυτή τη λάμψη.