|
Στίχοι: Βικτώρια Καπλάνη
Μουσική: Αμελοποίητα
Ο ενεστώς της αγωνίας
απουσία
η αβάστακτη παρουσία
πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια
η σειρήνα του ασθενοφόρου
το ράγισμα της γλώσσας
ο αγώνας της μνήμης
να συλλέξει
τα χαμένα βλέμματα
τα κεντρικά πλάνα
η μνήμη υπόθεση ατομική
πεθαίνει μαζί μας;
Ώρα την ώρα εκείνος ιδιωτεύει
απομακρύνεται
κόκκινα φύλλα λουσμένα φως
σταλάζουν στον ύπνο μου
κι άξαφνα ένα αεράκι ψυχρό
με σηκώνει ψηλά
σαν τους χαρταετούς που τόσο αγαπούσες
(θα ήθελες όλα αυτά να είχαν ειπωθεί
η ύστατη εκπνοή τόσο ανώδυνη να `ταν!)
Σβήνει μαλακά
ψυχή καταπονημένη από
ολόκληρου αιώνα
τη θύελλα
–ανακάλεσέ με–
στην άλλη μέρα
γίνεται εικόνες
αφηγήσεις πολλαπλών φορτηγών
μόνωση
τίποτα δε φτάνει σε μένα
μόνο
στο φιλόξενο βλέμμα του ζωου
η παραμυθία
της ετεροχρονισμένης ενηλικίωσης
η αλλαγή ρότας
Σ’ ακολουθώ
και μετά την αποχώρησή μου
παίρνω τις μορφές του αγνώστου
με το μακρύ παλτό και το καπέλο
εμφανίζεται στον ύπνο σου
μιλά σε ακατάληπτες γλώσσες
λόγος ιερατικός
για μυημένους
και σ’ αφήνει
πάλι στη σιωπή
το όλο και το τίποτα
το ακίνητο σημείο
εκεί μάταια επιμένεις να ισορροπείς
μέρες χθόνιες ανελέητες δείχνουν τα δόντια τους
βιάζεσαι το κεφάλαιο αυτό να κλείσει
(τι αφέλεια!)
ή τώρα ή ποτέ
το εξόδιον μέλος
από τη μέσα πλευρά την αθέατη
αρωγός ο χρόνος
συνθέτει
το φινάλε
αδιόρατο
άφευκτο όμως και δικό σου (εντέλει!)
|
| | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | Δημοφιλία: - Αναγνώσεις: 196 Σχόλια: 0 Αφιερώσεις: 0
| | | | | | |
|