Όταν καθόμουν βαθειά στην πολυθρόνα
κι απέναντι μου καρφωμένος ο παππούς
ήξερα πως
γινόμουνα παιδί.
Θα μου `λεγε ιστορίες
κρατώντας μαχαίρι ματωμένο.
Έκλαιγαν τα σωθικά, έκαιγαν τα χέρια.
Εικόνες έγδερναν τον κόσμο του.
Του σκούπιζα ανελλιπώς δάκρυα ιδρώτα.
Το ξέρω.
Μέρα και νύχτα τραγωδίες παίζονται άθλια σκηνοθετημένες.
Τα ρούχα πενιχρά.
Τώρα αγυάλιστος, απαρατήρητος στις εσοχές του χρόνου
βαθύτερα χωμένος
τις στάχτες της παλαιάς φωτιάς μαζεύει
με πηρούνι.
Σκοτώσαν τους νεκρούς αδιάβαστοι να πάνε.

Κι εγώ, παππού μου , γέρασα
στο ίδιο πιάτο τρώμε.

Ανοίγω το παράθυρο και μαζεύω μήλα.