Η σάρκα αγαπούσε το λαιμό, αυτή την αθώα τρυφερότητα
των φθόγγων και των χρησμών
Νύχτες και νύχτες την αγαπούσε ως τα σπλάχνα
βαθιά
των βράχων και των ρωγμών
που φορούσαν μελανό τρίξιμο από μέσα
όταν φυσούσε η θλίψη

Ο άντρας τους δαιμόνιους δεσμούς
Και θάνατο αρρίζωτο πάνω απ’ τις γυναίκες

Όλη τη νύχτα παραφυλάς
το στήθος που περίσσευε αθώο στο μητρικό το στήθος

Θα `λεγες, πως ο αέρας φοβάται, ως τον Αύγουστο των προγόνων
Αναγνωρίζει τη στιγμή που ελλοχεύεις στη φλέβα των ματιών

Ω! Γυναίκα σώμα μελισσών
αθώα βάθη τα αρτεσιανά μαλλιά σου!

Καθώς βυθίζει στην ψυχή της δίχως τύψη μέλισσα βασιλική
γέμισαν πια τα μάτια της πολύστιχο μελίσσι