Η μάνα συνέχεια
Κατέβαινε
Πιωμένη κλειστές πεταλούδες
Μάτια γεμάτα
Μέλισσες
Και πελεκούσε με το πάθος
Κερί λιωμένο στα μαλλιά της

Μέλισσες χιλιάδες απ’ τη θάλασσα
Διψασμένες
Και μια μεγάλη
-θε να `ναι ο θάνατος;—
Σα μαχαιριά χαϊδεύοντας
Το κρύο μας πλευρό
Ω Μέλισσα, Μέλισσα αγαπημένη!
Απόσχισε απ’ τα φτερά σου αίμα
Στο άπειρο μιας μάνας να διαιρεθώ
Απόσχισε κι από το θάνατο μια λέξη
Λέξη προς λέξη να ξεσκεπάσω το θεό

Έπειτα, μια παράξενη -η πλέον άγρια-
ξέφυγε από τα στήθη της Αρχής
Ανοίγοντας με τέχνασμα
Διαφυλαγμένη φαντασία
Να με τσιμπά στις παρυφές
Του σώματος, αναρτημένη αγωνία
Και μόλις ύψωνα το στήθος συναρμολογημένο
Στην πράξη μέσα θάνατος
Έσχατος του θανάτου
Και ας με χάιδευε στις εσοχές
Ηδονικά
Της μέλισσας η γλώσσα