Ήταν απόγευμα θυμάμαι
όταν η πόλη μ’ έριξε στο ποτάμι.
Τυφλωνόμουν απ’ την ορμή του,
η γεύση των νερών, ολότελα εσύ.
Υπήρχες στον κύκλο ενός μηδενικού,
στη γεωγραφία του όλου, αποφασισμένη
να φωτογραφίζεις εκτός συνόρων.
Περνούσε ο καιρός,
αγρίευε η θάλασσα του κορμιού.
O χρόνος σκέπαζε
τη συνείδηση με λάβα.
Υποθέσεις· εάν η καταστροφή
σ’ ελευθέρωσε από τον έρωτα.
Όλα μια πρόφαση,
ν’ ακυρώνεται το οικείο,
να χάνεται ο ρυθμός.
Tο ταξίδι της αγάπης
στα ματόκλαδά σου
πιο μακρινό και από τον ήλιο.