Για κείνον τον άγνωστο ερασιτεχνικό σταθμό
που πιάναν οι μοναχικοί φαντάροι στην οδό Αθηνάς.

Που μετέδιδε τραγούδια για την Λέλα από τα Πετράλωνα.
Για την Σταυρούλα από το Μπραχάμι.
Για την Αντιγόνη από τον άγιο Αρτέμη.

Για κείνη την παλιά φωτογραφία
που βγάλαμε όλοι μαζί τελευταία μέρα στο δημοτικό
με το ναυτικό πουκαμισάκι και τα πάνινα παπούτσια.

Κι έμεινε για πάντα ένα μαχαίρι βαθιά μες στον λαιμό.