Ενθάδε κείται η ιδέα που σχημάτισα για τον εαυτό μου
και μια φωνή μου ψιθυρίζει να’ ρθω εδώ να μείνω
στο κοιμητήριο των καλών προθέσεων στον τάφο μιας ωραίας ελπίδας
όπου θα καταθέσουνε στεφάνια οι ανθοδέσμες κι οι αυταπάτες.

Ενθάδε κείται η ιδέα που είχα για τον εαυτό μου
ολόκληρο ένα κεφάλαιο της ζωής μου είναι εδώ κλεισμένο.
Όταν όλα πήγαιναν καλά κι ήτανε όλα ρόδινα
μέσα στο βιβλίο που ήμουνα ο ίδιος, θύτης, θύμα κι αναγνώστης.

Αλλά δεν ήρθε εγκαίρως ο εαυτός μου στο μέρος το καθορισμένο.
Ίσως να σταμάτησε ένα ρολόι κι ίσως αυτός που διάβαζε
να πήδηξε μια σελίδα απ’ το βιβλίο και να τ’ άφησε.
Ίσως ν’ άλλαξαν οι προφητείες και να σκοτείνιασαν οι οιωνοί.

Κι έμεινα με τη μετασχηματισμένη ιδέα του εαυτού μου
και τώρα ενθάδε κείται ο θυρωρός της σκέψης μου της κεντρικής
με τα αντικλείδι μου στου νου το χέρι ο κλέφτης
κι ο παλιατζής των αποφάσεων μου.

Ενθάδε κείται ωραία προκλητική η σελίδα
η χαμένη από τον εαυτό μου αλλά κανείς δεν έμαθε
ποτέ το πώς και το γιατί να σκίστηκε από το βιβλίο
με τέτοιον τρόπο οριστικό και μυστηριώδη κι άγνωστο.