Σαν πορευθείς πέρα απ’ τη Σαλαμίνα
κι απ της Μεσαορίας πιο πέρα τ’ αλώνια
στην άλλη άκρη αναδύεται η Πάφος
μ’ ένα δικό της Ευαγόρα
ατελέσφορα ερωτευμένο με τον ήλιο
μ’ ένα σύφλογο
ες αεί στο στήθος

Όλως ανεξήγητα σμιλεμένη
όλως δυσδιάκριτα
στις απαρχές μιας μακρινής νεότητας
ανάμεσα σε κορυφές
την περιέκλειαν βουνά
με μια εξίσου εμφανή μοναχικότητα

Ωστόσο οι υποσχέσεις των οριζόντων
έκπαλαι τη νανούριζαν δαψιλείς
κι ήταν τα κύματα που πρόβαλαν
την πιο θελξικάρδια θεά
που είχε μια επαγρύπνηση
γιό όλα τα πέριξ
και που καλλιγραφούσε
ακόμη και την τελεία
καθώς τάραζε τους κύκλους του νυσταγμού
με ρόδα και ία

Όποιος κίνησε να την εξολοθρεύσει
κατέληξε να τη φιλοτεχνεί
μ’ αυτό επ’ ουδενί
μείωνε τη ρέμβη
που προανήγγελλε το πέρασμά της
κι έκρυβε άλλες έγνοιες

Ως χρυσόφαιο φως
η Παλαίπαφος λάμπει
οι λεύκες ιστορούν ανασκαφές
σε άντρες περήφανους και βλοσυρούς
πλην ευφυείς κι ευφάνταστους
που δίχως να ταπεινωθούν
ως ανήξεροι
δίχως εύκολα δάκρυα μες στα μελτέμια
δεμένοι χεροπόδαρα
από συγκίνηση
θαυμάζουν άφωνοι
και χαϊδεύουν
κι ανατριχιάζουν
και ψιθυρίζουν μετέωροι
ψήγματα ελπίδας
την κληρονομιά του Κινύρα