Καιρός γλυκός
το λυκαυγές διαγραφόταν
σαν μια φθαρμένη ζωγραφιά
είδα που ο αέρας κέντησε
τούτο τον κόσμο και τον άλλο
κι έδεσε ωσάν με αέρινη κλωστή
όλες τις υπάρξεις μαζί

Απόρησα μ’ έμενα
δεν μου τελειώνει
η αγάπη οριστικά

Κι απόστρεψα το πρόσωπό μου
από της μοίρας μου τα τρόπαια
Ποίηση
διεπέτασα προς Σέ
τας χείρας μου