Για τη Λουίζ


Τουλάχιστον αυτές οι πληγές είχαν ανοιχτεί
από τον έρωτά σου που άφηνε τη βαθύτερη αρρώστια να εισέλθει,
μάλιστα, μπουμπούκιαζαν θρασεμένες και γιορτινές στη σκοτεινή
Σιωπή της καλοκαιρινής αγωνίας όταν ο υποτιθέμενος έρωτας περιέβαλλε τους λόφους όπου
αυτά τα σκοτεινά κρινάκια φύτρωναν από κάτω και μόλυναν το μίσχο

Έτσι δύο ή τρία χρόνια αργότερα, καταρρέω υπό το βάρος,
ο σκοτεινός έρωτας έγινε τεράστιος με κάποιου άλλου τη μορφή
Και σίγασε όλο τ’ ολοκαύτωμα στο ξύπνημά τους.
Μπελαντόνα του πρωινού, φθινοπωρινά σταφύλια και πανσές
Αμέσως να ακολουθούν όπως η γέννηση στη θέση της ζωής του δυσώδους μυαλού
Γιατί να συνεχίσεις η λίστα είν’ ατέλειωτη του τι αυτές οι πληγές
που ο έρωτας σου άνοιξε, έθρεψαν.

Πρώτον παραίσθηση προσωρινής ομορφιάς δεύτερον, φωνές
σημαντικότητας του εαυτού, καθοδηγώντας και καλοπιάνοντας, ακυρώνοντας όλη
τη σύνδεση με τη φύση τρίτον εσφαλμένο όραμα έρωτα και
των φαρμακοβοτάνων του τέταρτον δολοφονική πρόκληση στο
ξημέρωμα της σκέψης, και φθόνος, ζήλια, οργή σαν
συμπληρώματα στην τέχνη.

Μερικές γυναίκες πλένουν τα χέρια τους σε αυτά τα μπουμπούκια,
και τα φοράνε καρφιτσωμένα στα φρύδια τους, σαν αστέρια άλλοι
μυρώνουν τα σώματά τους με τα πέταλα, αποκαλώντας ένα ακρωτήρι του
άρωμα και πληρώνουν τεράστια τιμήματα για τη
μυρωδιά του, γύρη πιασμένη από κάθε ακρότητα σαν το θάνατο
μα το χάος, το μεσουράνημα, η πυρκαγιά του
τι θα έπρεπε να είναι η ένωση των εραστών μα δεν είναι αποτελεί
απλά μάστιγα σύγχυσης σε πείσμα της ευταξίας.


Μετάφραση : Χρίστος Αγγελακόπουλος