Δεν ξέρει η αγάπη να βαδίσει
μικρό παιδί απέμεινε
στα τρίστρατα αφέθηκε σκληρά
το μαύρο ρούχο της γιαγιάς
βλέπει να ξεμακραίνει
το βράδυ έρχεται αργά
και η αγάπη
κοιτάζει στην ποδιά της το τσεπάκι
το δαντελένιο ρέλι ξηλωμένο
άραγες η μαμά θα τη μαλώσει
ίσως γι’ αυτό καλύτερα να μείνει
στην άκρη στο πεζούλι καθισμένη
ωσότου να `ρθει πράγματι το βράδυ
να σβήσει το κορμάκι της εντός του
απ’ τα ξανθά μαλλιά δε θα φοβάται
μην προδοθεί
μικρή μικρή θα γίνει πετραδάκι
στην άκρη του πολύ μεγάλου δρόμου
ποιος βιαστικός ν’ ασχοληθεί μαζί της;
και έτσι θα περάσει στο σκοτάδι
κρυμμένη η αγάπη στην καρδιά του
άφοβη να κοιτά τυφλά τη νύχτα
κι όταν η μέρα ξημερώσει πάλι
σπασμένα πρόσωπα παντού θα τη ζητάνε
στην αγορά σε κάθε εχθρών και φίλων σπίτι
κι όλοι θα ενωθούν στην αγωνία
και η γιαγιά θα κλαίει απελπισμένη
κι η μάνα θα προσεύχεται στο τάμα
μα η αγάπη τρέχει στα χωράφια
χαίρεται το καινούργιο της παιχνίδι
κάθε βραδιά να μπαίνει στο σκοτάδι
κάθε πρωί στη μέρα να ξεχνιέται
ποτέ ποτέ πίσω ξανά στο σπίτι
να τη φοβίζουν να την απειλούν
και να ξεχνάνε

πως είναι μόνον ένα κοριτσάκι
στο τρίστρατο δεν ξέρει να διαλέξει
καμιά φορά ξηλώνει την ποδιά της
κάποια φορά δε θα γυρίσει πίσω