Και δόθηκε αίφνης η εντολή
να εικονογραφηθούν τα βάραθρα
μ’ όλες τις πανουργίες:

φυλάκια συνοριακά
ύμνοι, σημαίες, παρελάσεις
ατροφικές υπάρξεις
σημαδεμένες στους καρπούς
και κοστουμάτοι κύριοι
αυτάρεσκα γλοιώδεις...

Να γονατίζεις
για να φαίνεσαι ψηλός
να φυσάς
το αγριεμένο φως του σκοταδιού
απ’ τ’ ολοστρόγγυλο κενό
και σερπαντίνες μελανές
γύρω απ’ τα ρόδα να τυλίγονται

να λες
δε θέλω τίποτα εγώ
τίποτα άλλο πιο υψηλό
απ’ το να υπηρετώ εσάς
τον κουτοπόνηρo, εύπιστο λαό μου
και σάπια φύλλα καταγής
να στρώνονται μεμιάς
για να περάσεις.

Άξιζαν, Edgar, τελικά
μια κάποια – έστω – θλιβερή τιμή
όλοι αυτοί που βούλιαξαν
μες στο συγκεκριμένο
κι ούτε που αναρωτήθηκαν ποτέ
κατά πού πέφτει
το Ελντοράντο...