Ανέκαθεν η φύση μου ήταν απεχθής.
Για την ακρίβεια
η διαρκής υπόμνηση μιας αναιδούς αυτάρκειας
μιας άνευ λόγου υπομονής
μιας εσωστρέφειας
κάτι σαν
γιατί ν’ αναρωτιόμαστε
- πανομοιότυπες σιωπές
καταβροχθίζουν το ξημέρωμα
κι άλλωστε άνετα συνυπάρχουνε
λειωμένα ρούχα, χώματα
κι η στατική εναλλαγή πολύχρωμων λεκέδων
ενώ - όπως γνωρίζουμε - η ζωή
υπήρξε επινόηση ευφάνταστου αφηγητή
που πέθαινε τους ήρωες
μόλις ανακαλύπτανε
πως ούτε αυτός υπάρχει.

Στο μεταξύ η πράσινη πόρτα
δεν οδηγεί στο μάθημα της Ωδικής
αλλά σ’ ένα τραπέζι χειρουργείου
όπου βαθύτερα απ’ το απρόβλεπτο
η νοσταλγία τεμαχίζει.