Μπαλκόνια με τ’ απλωμένα φθινόπωρα στα σχοινιά
την ξέπλεκη γεωμετρία των καστανών μαλλιών
στο αναλόγιο του μεσημεριού προσηλωμένη.
Μπαλκόνια χώροι υποδοχής των άστεγων ποιημάτων
γιατί τελειώνει η ζωή αν κηδευτεί
κι η τελευταία αυταπάτη.

Μπαλκόνια προκυμαίες
για να σαλπάρουν το ξημέρωμα τα όνειρα
βράδια πολλά κρυφά σάς παραμόνευα
και σκάλες να κατεβάζετε σας είδα
ν’ ανέβει η λύπη να στεγνώσει τα λόγια τη
ν’ ανθίσουν όλα τα άοσμα κι οι γλάστρες
να βλαστήσουνε
μικρούς φακούς αναμμένους στα χρόνια που έρχονται
και στα άλλα – που έχασαν στο δρόμο κουτσαίνοντας
μέσα στου δωματίου την ομίχλη
μ’ ένα δισύλλαβο όνομα στο στόμα
την πρωινή μου προσευχή αντικαθιστώντας.

Μπαλκόνια μοναδικοί αυτόπτες μάρτυρες της εισβολής
των μελανών αρπακτικών πουλιών
γιατί δεν καταγγείλατε ποτέ
τόσων ανέμελων παιδιών την εξαφάνιση;