ου φορούσαν
την ειδική πράσινη ρόμπα
όταν ένα σμήνος οριγκάμι
ξεκίνησε πτήσεις τρελές
γύρω απ’ το δωμάτιο.

Σήκωσε στον αέρα
βαμβάκια και περιοδικά
χάρτινες των αγίων εικονίτσες
κι έριξε κάτω
και της χειροτεχνίας ακόμη
το κόκκινο ψαλιδάκι

και τότε εκείνος
θυμήθηκε τα παιδικά Χριστούγεννα
να ευωδιάζουν – χιλιόμετρα μακριά –
μια πλάνη απροκάλυπτη
μια δυσανάλογη ακύρωση
άρρωστη από απαντοχή
έναν εσπερινό απαράλλαχτο
μ’ αυτόν του Επιταφίου.

Ύστερα εμφανίστηκε η δασκάλα του
μαζί με κάτι γηραλέες νοσοκόμες
να σπρώχνουν αμαξίδια
με καθρεφτάκια αθάμπωτα
πέλματα φρόνιμα, γυμνά
δίχως τα πέδιλά τους
και μπάλες αδειανές απ’ το παιχνίδι τους.

Τον συνόδευσαν ως το υπόγειο
όμως εκεί
σε μιαν αλλιώτικη ρευστότητα
διάσημοι ωρολογοποιοί
– σκυμμένοι πάνω
στην ακινητοποίηση των δευτερολέπτων –
ήδη προσδένονταν
στη φωτισμένη σκόνη του φακού τους
για να βρεθούν
πενήντα μόλις μιλιγκράμ μετά
– πεσμένοι και μικροσκοπικοί –
στο ελάχιστο διάστημα
της παρά κάτι έκπληξης
και του ολοσχερώς ματαιωμένου…

Η επέμβαση
μπορούσε πια να ξεκινήσει.
Η νάρκωση που του έδωσαν
τον είχε πιάσει για καλά.