Δέκα χιλιάδες κλωνάρια από σπασμένους φοίνικες
περιπλανιούνται στον ορίζοντα μετά τη θύελλα
σαν ανοιχτές φτερούγες
που ξεγελούν το αόρατο.

Αλλάζουν σχήμα και χάνονται
μέσα στους χερσότοπους μιας άγνωστης χώρας
και στα ακίνητα τοπία μιας πραγματικότητας
που θρυμματίστηκε απ’ τον άνεμο.

Είμαστε ασφαλείς εδώ, στην άλλη άκρη του κόσμου,
μακριά από της βραχυπρόθεσμης μνήμης τα εφήμερα σχέδια
κι από εικόνες και ήχους που ανατρέπουν
τις πιο αδύναμες δομές.

Το φεγγάρι ταλαντεύεται σαν εκκρεμές.
Όποια και αν είναι η αίσθηση, ατενίζω
την αντανάκλασή του να διασχίζει το βλέμμα σου
ξανά και ξανά.