Μαχαίρια. Ανάμεσα στο φαγωμένο μου φουστάνι
ως κάτω το λευκό δέρμα
Απ’ το φθινόπωρο μ’ ακολουθούν, ίσως και από πάντα
να κόψουν τα δυο μου χέρια
χωρίς συγγνώμη
για τη γυναίκα
Μαχαίρια, βουλιάξτε λίγο ακόμα σε τούτη τη φαντασία
που σταμάτησε ανεπαίσθητα ένα ναυάγιο του χρόνου
σφίγγοντας την κόμμωση των χεριών
Του χεριού μου τα χέρια
τσακίστε
χάμω
δε θα φωνάξω
τσακίστε τσούρμο δάχτυλα
που `ναι φτιαγμένα να σχηματίζουν τον σταυρό
βάφοντας τα χαρτιά σας
Στο διάβολο τα πλαστά χαρτιά σας