Σταγόνες ενδιάστατες ζωής
στον ορίζοντα
σταλάζουν στης αφής σου το χάραμα

όπου γη και ύδωρ σώματος
κι αναπνοής την άχνη, ένθεν
έσπευσε να ορίσει ο άνεμος
της ειρωνείας μου τον όρκο στον νόστο της σιωπής
τ’ αγγέλιασμα, της Οριάνθης θρήνος

Σε ύλη διιστάμενος ο πόθος
από μακριά π’ ανέμιζε
το συνειρμό μαντίλι
της έωλης μα ευφρόσυνής μου λησμονιάς
καρπίσθηκε
των ζωντων στεναγμών την επικράτεια

Κι ασυνεπής στην πίστη μου
κράτησα στην ανάσα της
δυο αναφιλητών αντάμωμα

ζητώντας εκείνου του φιλεύσπλαχνου
βοσκού τη βλοσυρή φλογέρα
να μου θυμίζει πώς θα σπαράξω την αυγή
πληρώνοντας το τίμημα