Τώρα μονάχα δυο ώρες ζωής
σκοτωμένες από τα τρωκτικά φιλιά
και μία λύπη αχνίζουσα να περιφέρει
πάνω απ’ του τρένου τις γραμμές
ένα φεγγάρι χάρτινο θάνατο φορτωμένο.

Κάποτε σκέφτηκα σοβαρά το ενδεχόμενο
να φιλιώναμε με τις ανεξίτηλες αναμνήσεις των χεριών
ακόμα και πότε πότε να κλείναμε έξω απ’ την πόρτα τη βροχή
κι αφού κι ο χρόνος δεν είναι παρά
το ξέφτισμα του λουριού απ’ το ρολόι μας
ως πότε μισοί κερδισμένοι απ’ τα πουλιά
-εξέχοντας από την εποχή της στερεμένης κοίτης-
και μισοί από το φόβο κερδισμένοι;

Γιατί φυσάει απ’ τη μεριά του αίματος
κι αν θες να ξέρεις
σε ήσυχους τάφους ευλογημένων σπιτικών
δε δικαιώνεται η ζωή.