Κι έπειτα σώπασες
όπως σωπαίνει μια βρύση χαλασμένη
όταν αδειάζει το δωμάτιο
ή όπως το πρόσωπο γυρίζεις απ’ την άλλη
και πια ούτε «μνήσθητι μου» ακούς
ούτε στο «ίνα τι» μια ερμηνεία δίνεις

μόνον ο ήχος των καρφιών επίμονος και δελεαστικός
να ξεμοναχιάζει τον έρωτα στο λήμμα «Τετέλεσται«