Δεν είν’ που στρίβει τη γωνιά
Πυρπολημένη υάκινθους η αθωότητά μας
Με μάτια τόσο σιωπηλά
Σαν στοχασμός του δειλινού
Στα τέλη του Σεπτέμβρη

Δεν είν’ που πλέουν πένθιμα
Μικρά σεντούκια ψάθινα
Γεμάτα παραμύθια
Γυάλινους βώλους που σκορπά
Τη νύχτα ο γαλαξίας
Μολύβια και σφεντόνες

Όμως γιατί δεν τραγουδούνε τα παιδιά;

Δεν είν’ που αποφοιτήσαντες Θεοί
Με αποσκευές στο χέρι
Κοιτάζουν το ρολόι του σταθμού
Την ύστατη αναχώρηση
Πάνω από ουράνιους εξώστες
Καρτερώντας

Είναι που τα γαλάζια μας τετράδια
Στη νύχτα εξατμίζονται
Κι ύστερα γίνονται πουλιά
Και τραβηγμένα στη στεριά καΐκια
Ερωτεύονται

Μα επιτέλους γιατί δεν τραγουδούνε τα παιδιά;

Το σφύριγμα του τραίνου ολοένα πλησιάζει
Γιατί λοιπόν δεν τραγουδούνε;
Ίσως τα προσπεράσει
Κι ύστερα πούνε αδιάφορα:
Το τραίνο δεν το είδαμε
Το σφύριγμα του πνίγηκε απ’ τις μελωδικές φωνές
Εμείς μονάχα τραγουδούσαμε
Πάντα σ’ όλο τον κόσμο
Χωρίς ποτέ κανείς να μας ακούει