Τη νύχτα εκείνη αλλόκοτες σκιές κατέβηκαν στο σπίτι μας
Η στέγη είχε εκτιναχτεί από νωρίς
Φορτωμένες μετέωρους βηματισμούς, μια συμφωνία ύπνου
Και φτυάρια με κολλημένα επάνω τους πέταλα από
Γαρύφαλλα παλιά πλησίασαν στο δωμάτιο
Σε γύρευαν παντού
Στο πανεράκι με το πλέξιμο ένα μαντήλι με δάκρυα
Φυλαγμένο, η λάμπα της τραπεζαρίας αναμμένη
Κι η σχολική ποδιά μου ασιδέρωτη

Θα έρθει, δεν μπορεί. Έχω σχολείο, τους είπα

Σε βρήκανε στην κουζίνα, γύρω στις δώδεκα το μεσημέρι
Μπροστά στα εικονίσματα με τις αποσκευές στο χέρι
Φορούσες το μαύρο σου παλτό
Απ’ το άλογό του επάνω σκυμμένος ο Άη-Γιώργης
Σε βοηθούσε ν’ ανεβείς, ενώ οι δίπλα άγιοι παραταγμένοι
Στη σειρά υπόσχονταν πως θα φυλάν το σπίτι
Ύστερα χιόνισε πολύ