Ὦ κατέχων πόντου ῥίζας, κυαναυγέτιν ἕδρην,
πεντήκοντα κόραισιν ἀγαλλόμενος κατὰ κῦμα
καλλιτέκνοισι χοροῖς, Νηρεῦ, μεγαλώνυμε δαῖμον,
πυѳμὴν μὲν πόντου, γαίης πέρας, ἀρχὴ ἁπάντων,
ὃς κλονέεις Δηοῦς ἱερὸν βάѳρον, ἡνίκα πνοιὰς
ἐν μυχίοις κευѳμῶσιν ἐλαυνομένας ἀποκλείηις·
ἀλλά, μάκαρ, σεισμοὺς μὲν ἀπότρεπε, πέμπε δὲ μύσταις
ὄλβον τ’ εἰρήνην τε καὶ ἠπιόχειρον ὑγείην.

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΣΗ
Ω συ πού κατέχεις τις ρίζες του πόντου, την έδραν (τον θρόνον) με την κυανίζουσαν
λάμψιν
και ευφραίνεσαι μέσα στο κύμα με τις πενήντα κόρες σου που χορεύουν σαν ωραία
παιδιά, ω Νηρέα, μεγαλονόματε θεέ (θεέ ένδοξε). Είσαι ο πυθμήν της θαλάσσης, της γης
το τέρμα, η αρχή των όλων συ κλονίζεις το ιερόν έδαφος της Δηούς, όταν τους
πνέοντας ανέμους πού επέρχονται κλειδώνεις σε βαθείς κρυψώνες αλλά τους σεισμούς,
ω μακάριε, απομάκρυνε, και να στέλλεις εις τους μεμυημένους ευτυχίαν ειρήνην και
υγείαν με χέρι ήρεμον.