Μέσα σε τριγμούς απελπισίας
Πίσω από ήχους λυγμών
Μιας μελωδίας λάμψη
Εκτινάσσεται πάντοτε
Με χίλιους δυο φωσφορισμούς
Με ουράνιας αιθρίας
Μύριους καταιγισμούς
Που με τον θάνατο
Θαρρώ πως συνορεύει
Αφού σαν πάψει
Του Θεού το φλάουτο
Να παίζει
Ποθεί η ψυχή μας να σβηστεί
Κι ως ένα φάντασμα φωτός
Μες στης αντήχησης το σύμπαν
Αθόρυβα να φτερουγίσει