Πίδακας ευφροσύνης, για να υψωθεί
Έως τη στίλβη του απείρου σου

Πρέπει ένα πούπουλο από το πάπλωμα
που σκεπάζει το γυμνό κορίτσι
Ή ένας δείκτης ρολογιού που σπάζει
μόλις αυτό ξεσκεπάζεται, για ν’ ανταλλάξει
τη φωνή του με των χελιδονιών
Να γεφυρώσει τις πιο βαθιές αβύσσους
Να στήσει καρτέρι στον δρόμο της Σελήνης
—ύπτια κολυμπώντας περνά από εκεί
μεσάνυχτα η απελπισία—

Τότε θα νιώσεις τον σφυγμό του κόσμου όλου ν’ αναπάλλει
Θεία χαμόγελα θα βρεις πάνω στην άλμη των δακρύων
Και απ’ όλες τις καταφρονεμένες γωνίτσες
Που ασκητεύουνε οι όρκοι της αγάπης μου
Θα δεις

Τα ζοφερά ξέφτια του πόνου σου κλωστές να γίνονται
Ουράνιες κι αργά να χαλαρώνει των ημερών σου
Το σχοινί που σιγανά σε πνίγει