Να περιφέρεσαι από ανοχή σε άφεση, από σπατάλη σ’ ερημιά και
Να χαϊδεύεις τον ίσκιο των χεριών σου
Να νηστεύεις τα μάτια του και να φυτρώνουν στους τοίχους
Αναρριχητικά φιλιά
Να δωροδοκείς τα βιβλία ν’ αποσιωπήσουν –έστω και για μια νύχτα–
τη σιωπηλή διαδήλωση των σκοτωμένων ηρώων που δεν ευτύχησαν
Να ζουν στην τελευταία σελίδα
Να κρύβεις κάτω απ’ τα ρούχα σου τη λύπη και σαν λαθρέμπορος
Να μεταφέρεις κάτι ενθύμια παιδικά, μια ξύλινη γέφυρα
Κι ένα δωμάτιο γιορτής για την ενηλικίωση των λέξεων

Ποιος άραγε θα βρεθεί να μας παρηγορήσει;
Φεύγουμε...
Κι έξω μυρίζει γιασεμιά, στον αυλόγυρο της εκκλησίας ο σχολικός
Θίασος ανεβάζει μ’ επιτυχία την αποκαθήλωση.
Τι ανοιγοκλείνεις τη διαβασμένη εφημερίδα;
Η μέρα σφράγισε τα μυστικά της, η ξαφνική νεροποντή ξέπλυνε
Τον παλιό σταθμό, έσβησαν κι οι φωτεινές επιγραφές.
Κανείς δεν έμεινε, για να μας χαιρετίσει.