Πίσω απ’ τις γυάλινες προθήκες
απογευματινών φιλοφρονήσεων
η άλλη γλώσσα θρυμματίζεται.
Όσο για το ανέκφραστο
που ο φόβος φιλοτέχνησε
δεν είναι πια αυτό που κίνησε απροσποίητο
τη συμπαγή αγάπη ν’ αποδώσει.

Το ανεστραμμένο είδωλο
έχει δική του καλοσύνη
ούτε πενθεί μα ούτε κι αντιστέκεται.
Σαν πεταλούδα αλκοολική
αδέξια στροβιλίζεται γύρω από τη σκιά του
ώσπου με τρεις φιγούρες ξεκαρδιστικές
–δίκην επιχειρήματος–
όσους επωφελούνται και ληστεύουνε τον ύπνο μας
ευθύς τους αθωώνει.

Όμως εγώ αδιάκοπα μικραίνω
έντρομο γίνομαι έντομο μέσα στον πυρετό
μικραίνω και ζαλίζομαι
σβήνει το φως σαν αστραπή

κι ας βεβαιώνουν τώρα πια
αυτόπτες μάρτυρες νεκροί
πως φαναράκια έφεγγαν
το κατρακύλισμά μου.