Κι ενώ ήμουν σχεδόν βέβαιη πως κάποιος
κρατώντας χάρτη ναυτικό
με κυνηγούσε
ωστόσο πάντοτε φοβόμουν
πως κανένας πουθενά δε με περίμενε.

Με βάραιναν κιόλας
οι στολές τόσων ανθρώπων
να τις φορώ κατάσαρκα
που ακόμη και το παρελθόν
–με τη γνωστή του επιμονή
να ορίζει και τις νύχτες μας–
κάποτε με λυπήθηκε
και μ’ άφησε να μπαινοβγαίνω ελεύθερα
στο απρόβλεπτο.

Όμως μια Κυριακή
που οι άλλοι καταγίνονταν
με τον εκχιονισμό των συρταριών
η ζωή
με αθετημένες όλες της τις υποσχέσεις
αποφάσιζε να μου διδάξει την ισότητα
μετατρέποντας έναν κήπο με δάκρυα
σε μισοφώτιστο δωμάτιο νοσοκομείου.